Oyda.

s.v., OÍR, del lat. AUDIRE íd. 1ª doc.: orígenes del idioma (ya en 1100, BHisp. LVIII, 361; Cid, etc.). Deriv. Oíble [Nebr.]. Oída . [Corominas y Pascual, DCECH, vol. IV, p. 266].